به نام خدا

یکی از محققان بزرگ می‏نویسد: در کشورهای غربی، شعار جدایی‏دین از سیاست، بسیار رایج است، و شاید به یک معنی جزء مسلمات‏آن‏ها شده است. به همین دلیل از تشکیل حکومت اسلامی که دین وسیاست را به طور قاطع با هم پیوند می‏زند، وحشت می‏کنند و رنج‏می‏برند، و این به دو دلیل است: 1- آیینی که در جوامع غربی وجود دارد، آیین مسیحیت کنونی است،و می‏دانیم که این آیین بر اثر تحریفات زیادی که با گذشت زمان‏در آن پدید آمده است، دین را به صورت یک مساله کاملا خصوصی وفردی و منحصر به رابطه خلق و خالق که تعلیمات آن منحصر به یک‏سلسله توصیه‏های اخلاقی می‏شود، درآورده است، و کاری به مسائل‏اجتماعی و مخصوصا مسائل سیاسی ندارد. فرق میان دین‏دار و غیردین‏دار، در این جوامع آن است که فرد دین‏دار به یک سلسله مسائل‏اخلاقی پای‏بند است، و هفته‏ای یک روز به کلیسا می‏رود، و ساعتی‏به نیایش و مناجات می‏پردازد، ولی افراد بی‏دین، تعهد خاصی نسبت‏به مسائل اخلاقی ندارند (هر چند گاهی به عنوان ارزش‏های انسانی‏نه دینی، برای آن احترام قائلند) و هرگز به کلیسا نمی‏روند. 2- خاطره بسیار دردناکی که آن‏ها از حکومت ارباب کلیسا در قرون‏وسطی و دوران انگیزیسیون (تفتیش عقاید) دارند، سبب شده که‏برای همیشه دین را از سیاست جدا کنند. توضیح این که: ارباب کلیسا، در قرون وسطی بر تمام شوون سیاسی‏واجتماعی مردم اروپا مسلط شدند، و پاپ‏ها با قدرت تمام برکشورهای این قاره حکومت می‏کردند، حکومتی که منتهی به استبدادو خودکامگی شدید شد، تا آن جا که در برابر نهضت علمی به پاخاستند، و هر فکر نو و پیشرفت علمی را به عنوان ضدیت‏با مذهب‏درهم کوبیدند، محکمه‏هایی که بعدا به نام «انگیزیسیون‏»نامیده شد برپا کردند، و گروه‏های بی‏شماری را به این محکمه‏کشاندند و محکوم کردند، بعضی را سر بریدند، و بعضی را زنده‏زنده در آتش سوزاندند یا محکوم به زندان نمودند که در میان‏آن‏ها جمعی از دانشمندان معروف علوم طبیعی بودند، تمام‏پادشاهان از آن‏ها حساب می‏بردند، و فرمانشان برای آن‏ها مطاع‏بود، افزون بر این ثروت‏های سرشاری اندوختند، و زندگی تجملاتی‏عجیبی برای خود فراهم ساختند. مجموعه این امور مردم را بر ضد آن‏ها

شورانید، به ویژه علمای‏علوم طبیعی در برابر آن‏ها به سختی موضع گرفتند، و شعار جدایی‏دین از سیاست از یک سو، و تضاد علم و دین از سوی دیگر در همه‏جا سر داده شد، سپس با پیروزی این جناح، کلیسا و حاکمانش ازصحنه اجتماع و حکومت، عقب رانده شدند، و تنها کشوری که از آن‏امپراطوری عظیم در دست ارباب کلیسا باقی مانده، همان کشوربسیار کوچک واتیکان است، که کم‏تر از یک کیلومتر مربع می‏باشد;یعنی به اندازه روستایی بسیار کوچک. این‏ها همه تحولاتی بود که‏در اروپا، در آن شرایط خاص به وجود آمد. سپس گروهی که ازکشورهای اسلامی برای تحصیل یا کارهای تجاری، یا سیاحت‏به فرنگ‏رفته بودند، این طرز فکر را به هنگام بازگشت‏به عنوان ارمغان‏غرب، به شرق اسلامی آوردند. که دین باید از سیاست جدا باشد، بی‏آن‏که تفاوت‏های عظیمی را که میان اسلام و مسیحیت تحریف یافته‏وجود داشت درک کنند، و به تفاوت فرهنگ اسلامی حاکم بر این‏کشورها با فرهنگ کلیسا بیندیشند. با کمال تاسف بعضی از کشورهای اسلامی، تسلیم این توطئه‏استعماری و تبلیغاتی شدند، و آن را به عنوان یک اصل اساسی‏پذیرفتند، با توجه به این که دولت‏های غربی که به خاطر حفظمنافع نامشروع خود، از قدرت حکومت اسلام، سخت‏بیم‏ناک بوده وهستند، این مساله را سخت دنبال کردند و کشورهای غرب زده‏ای‏همانند ترکیه، پیروی از این نظریه را سرلوحه کار خود قراردادند، و حکومت لائیک بر اساس «سکولاریسم‏» (حکومت منهای دین)را تشکیل دادند. این در حالی بود که بعضی از کشورهای اسلامی و امت‏های بیدارمسلمان در برابر این توطئه ایستادند، توطئه‏هایی که می‏خواست‏مسلمانان را از اسلام جدا سازد، و اسلام را بسان مسیحیت امروز،به صورت یک رابطه ظاهری و خصوصی خلق با خالق، بیگانه ازاجتماع و سیاست درآورد. به همین دلیل، هنگامی که انقلاب اسلامی ایران به ثمر رسید، ونخستین حکومت اسلامی انقلابی تشکیل شد، همگی در غرب انگشت‏حیرت‏بر دهان نهادند که مگر می‏شود، مذهب زمام حکومت را به دست‏گیرد؟ و بعد از آن‏که دیدند این حکومت ریشه‏دار و با ثبات شد،برای این که در مرزهای این کشور محدود بماند، و الگویی برای‏سایر کشورهای اسلامی نشود، دست‏به تلاش‏های ویران‏گر زیادی زدند،که شرح آن هفتاد من کاغذ شود. خوشبختانه بر اثر درایت و هوشمندی امام خمینی قدس سره ویاران و پیروانش، آن توطئه‏ها نقش بر آب شد، و تفکر تاسیس‏حکومت اسلامی در بسیاری از کشورهای اسلامی در قاره آسیا وآفریقا، به عنوان یک تفکر زنده و نجات بخش درآمد، هرچندغربی‏ها و غرب‏زدگان در برابر آن به شدت مقاومت می‏کنند، و دراین راه از هیچ کاری، از جمله انواع تهمت‏ها، برچسب‏ها، دروغ‏هاو تبلیغات مغرضانه و القای شبهه‏ها، فروگذار نیستند.

استعمارگران غرب، در راس آن‏ها استعمار پیر انگلیس برای رواج‏فرهنگ غرب و جداسازی دین از سیاست، سه عنصر فرومایه را هم‏زمان مامور دین‏زدایی در کشورهای ایران، ترکیه و افغانستان‏نمودند، این سه عنصر عبارت بودند از: 1- رضاخان در ایران 2- امان الله‏خان در افغانستان 3- کمال آتاتورک در ترکیه این سه نفر با پشتیبانی استعمارگران هر کدام ضربه شدیدی براسلام و جامعه اسلامی وارد کردند، کمال آتاتورک، در ترکیه‏بنیان‏گذار حکومت لائیک شد که هنوز این توطئه در ترکیه به شدت‏ادامه دارد. امان الله‏خان دیکتاتور افغانستان برای حاکمیت‏لائیک در این کشور، دست‏به کار شد، ولی در برابر مقاومت‏مسلمانان، کلوخش به سنگ خورد و چندان توفیقی نیافت. رضاخان‏در ایران با دیکتاتوری و کشت و کشتار و ترفندهای دیگر برای‏براندازی دین، تلاش‏های مذبوحانه کرد، و گستاخی را به جایی‏رسانید که در کشور ایران عاصمه تشیع، در روز هفدهم دی‏ماه سال‏1314 شمسی، اعلام کشف حجاب اجباری نمود، و در این خصوص پافشاری‏عجیبی کرد. پس از او پسرش محمدرضا پهلوی، دست‏به کارهای انحرافی فرهنگی‏برای اسلام‏زدایی و جای‏گزینی فرهنگ غرب زد، و با انواع‏تبلیغات و ترفندها به مقابله با اسلام ناب پرداخت، بسیاری ازعلما و مجاهدان هوشمند را به خاک و خون کشید، ولی در برابرقیام و انقلاب عمیق و گسترده مردم به رهبری امام خمینی -قدس‏سره- شکست‏خورد و گریخت و سرانجام او و افکار استعماریش به‏زباله‏دان تاریخ افکنده شد. ولی غائله هنوز تمام نشده، غرب‏زدگان بی‏محتوا، هم چنان برای جدایی دین از سیاست تلاش می‏کنند،تا آخرین تیری را که در ترکش خود دارند به سوی پیکر مقدس ولایت‏فقیه پرتاب کنند. با این هشدار، نظر شما را به تبیین پیوند دین و سیاست، جلب می‏کنیم: