در قصر رویاهایم، مرد افسانه ای قصه هایم، هر روز گیسوانم را در هم می پیچد و مرا به گناه نکرده متهم می کند.... او هیچ وقت باور نمی کند که من عاشق او بودم ......... و من دیگر توانی برای مقابله با ضربه هایش ندارم... دیگر جملاتم تکراری شده و او گوش نمی کند ... او نمی فهمد مردم نان خشکی برای خرید چند تکه نان درب خانه را زده و من نمی دانستم کیست و با من چه کار دارد. او نمی فهمد که اگر مرد همسیاه روی پشت بام خانه آنتن تلویزیونش را نصب می کند، تقصیر من نیست .... او نمی خواهد قبول کند ..... او باز هم مرا زیر بار حرفهایش له کرد..... و یک روز ، درست زمانی که شاید بیشتر از هر وقت دیگری به او احتیاج داشتم ... رفتم .... رفتم تا .... حالا شنیدم خیلی مهربان تر شده .... عاقل شده .... و من دیدم چقدر زود فراموش شدم ........